De geschiedenis van Israël
De geschiedenis van Israël - De nakomelingen van Abraham
De geschiedenis van Israël begint bij Gods verbond met Abraham, in ongeveer 2000 voor Christus: "Ik zal je tot een groot volk maken" (Genesis 12:2). De naam "Israël" (die betekent "iemand die zegevierend met God vecht" of "een prins die met God regeert") is de nieuwe naam die God aan Abrahams kleinzoon Jakob gaf, nadat Jakob standhield in een geestelijke worsteling met God in Jabbok (Genesis 32:29). Vanaf dit moment werden de nakomelingen van Abraham, Isaak en Jakob vaak de "kinderen van Israël" genoemd.
De geschiedenis van Israël - Gekozen als een bijzonder volk
De geschiedenis van Israël gaat zelfs verder terug dan 2000 voor Christus. De selectie van Israël als een bijzonder volk was al sinds het begin der tijden een onderdeel van Gods plan. Gods keuze voor Israël als zijn "gekozen volk" werd niet ingegeven door een bepaalde afmeting, karakter of aantrekkingskracht van het volk. Sterker nog, het Israëlische volk was het geringste van alle volken (Deuteronomium 7:6-8). In plaats daarvan koos God dit volk vanwege Zijn liefde voor hen en het onvoorwaardelijke verbond dat Hij met Abraham had gesloten. Dit betekent overigens niet dat God Israël meer liefhad dan andere volken. Het was slechts Zijn bedoeling om Israël te gebruiken als Zijn middel om van alle mensen te houden en alle mensen te zegenen. Al in het begin was het Gods plan via Israël de Messias voort te brengen; de Redder van de hele mensheid.
De geschiedenis van Israël - Het Bijbelse verslag
De geschiedenis van Israël, die in de Bijbel wordt beschreven, beslaat ongeveer 1800 jaar. Deze geschiedenis bevat een dynamisch verslag van Gods wonderen, oordelen, beloften en zegens. Israël begint als een eenzijdige belofte van God aan één enkele man, Abraham. Meer dan 400 jaar vertrouwen Abraham en zijn nakomelingen op deze belofte, zelfs tijdens een langdurige slavernij in Egypte. Dan worden de Israëlieten, door middel van een verbazingwekkende reeks wonderlijke gebeurtenissen, door God uit Egypte bevrijd in de "exodus" (Hebreeuws: "een uittocht"). De exodus is de gebeurtenis die door veel Joden gezien wordt als het fundament van het volk Israël. De exodus is de reddingsdaad die de Israëlieten gedenken als de manifestatie van Gods liefde voor Israël en Gods bescherming van Israël. Na de exodus sloot God bij de Sinaïberg een voorwaardelijk verbond met de Israëlieten. Daar werd de Wet (de Tien Geboden) door God uitgevaardigd. Daar beloofde God zegeningen voor trouw aan de Wet en vervloekingen voor ontrouw aan de Wet. De rest van de geschiedenis van Israël is een voortdurende cyclus van zegeningen en bestraffingen voor Israëls gehoorzaamheid en ongehoorzaamheid aan Gods Wet. In tijden van overwinningen en nederlagen, koningen en rechters, priesters en profeten, ballingschap en terugkeer, werden de Israëlieten gezegend wanneer zij God gehoorzaamden en gestraft wanneer zij ongehoorzaam waren. In 70 na Christus werd Israël als land door de Romeinen verwoest. Op dat moment werden de Joden over de hele wereld uiteengeslagen, maar zij hadden de hoop - gebaseerd op profetische beloften - dat zij uiteindelijk weer zouden worden samengebracht in het gekozen land dat God aan Israël had gegeven. In 1948, bijna 1900 jaar later, werd Israël weer tot soevereine staat uitgeroepen en vestigde het volk zich officieel weer in het beloofde land. Vanwege een reeks wonderlijke gebeurtenissen, waaronder de terugname van Jeruzalem door de Joden in 1967, is onze eigen generatie getuige van de vervulling van profetieën over Gods bijzondere volk.
De geschiedenis van Israël - Gods uiteindelijke doel
Waarom concentreert zo'n groot gedeelte van de Bijbel zich op de geschiedenis van Israël en de toekomst van het Israëlische volk? Waarom werd een volk uitverkoren als "Gods gekozen volk"? Deze vragen worden beantwoord wanneer we Gods uiteindelijke doel voor Israël beschouwen. Toen God onvoorwaardelijk aan Abraham beloofde dat Hij zijn nakomelingen tot een groot volk zou maken, beloofde God ook dat Hij alle volken door middel van dat ene volk zou zegenen (Genesis 12:1-3). Daarom werd Israël nooit beschouwd als de enige ontvanger van Gods zegeningen, maar veeleer een bron van Gods zegeningen aan de hele mensheid. Gods wonderen voor Israël, zoals hun dramatische verlossing uit Egypte, waren niet alleen voor de Israëlieten zelf bedoeld, maar ook als bewijs voor Gods absolute macht voor een toekijkende polytheïstische wereld (Exodus 7:5; 14:18; Jozua 2:9-11). Het is altijd de bedoeling geweest dat de Messias, die via het volk Israël zou voortkomen, de Redder zou zijn van de hele mensheid (Jesaja 49:6). Het Oude Testament bevatte al een groot aantal uitnodigingen aan de hele wereld om zich aan te sluiten bij de aanbidding van de éne levende God in Israël (Psalm 2:10-12; 117:1).
Gebaseerd op recente gebeurtenissen in het Heilige Land is het duidelijk dat Gods belofte aan Abraham nog steeds wordt vervuld. Gods belofte om alle mensen via Israël te zegenen is derhalve nog steeds absoluut duidelijk zichtbaar. De leer, de dood en de opstanding van Jezus Christus, en de groei en de invloed van Zijn kerk, waren mogelijk gemaakt door Gods keuze van Israël als Zijn volk. Alle mensen die Jezus als hun Messias aanvaarden, of zij nu Jood of niet-Jood zijn, ontvangen de grootse zegeningen van God die gekanaliseerd worden via Zijn gekozen volk, Israël.
Wat is uw reactie?
