De Septuagint

De Septuagint - Wat is dat?
"Septuagint" (soms afgekort tot "LXX") is de naam die aan de Griekse vertaling van de Joodse Schriftteksten is gegeven. De Septuagint werd vertaald tussen 300 en 200 voor Christus in Alexandrië, in Egypte. Deze Griekse vertaling, die veel werd gebruikt door Hellenistische Joden, werd geproduceerd omdat veel Joden, die door het rijk waren uiteengeslagen, hun Hebreeuwse taal begonnen te verliezen. Het vertalingsproces van het Hebreeuws naar het Grieks stelde ook veel heidenen in staat om een blik te werpen op het Jodendom. Volgens een oud document, de "Brief van Aristeas" genaamd, werden tijdens de heerschappij van Ptolemeus Philadelphus 70 tot 72 Joodse schriftgeleerden aangewezen om deze vertaling uit te voeren. De term "Septuagint" betekent 70 in Latijn en is een verwijzing naar de 70 schriftgeleerden.

De Septuagint - De invloed op het Christendom
In de eerste eeuwen na Christus was de Septuagint een Oudtestamentische bron voor de vroege Christenen. De meeste vroege Christenen spraken en lazen Griek, en zij waren daarom voor hun begrip van het Oude Testament grotendeels afhankelijk van de Septuagint. De schrijvers van het Nieuwe Testament stelden hun vertrouwen ook grotendeels in de Septuagint, omdat het grootste gedeelte van de citaten uit het Oude Testament in het Nieuwe Testament rechtstreeks geciteerd zijn uit de Septuagint (andere zijn geciteerd uit de Hebreeuwse teksten). We weten verder dat de Griekse kerkvaders eveneens uit de Septuagint citeerden. Vandaag de dag leunt de Oosters-orthodoxe Kerk zelfs nog op de Septuagint voor haar leer uit het Oude Testament. Sommige moderne Bijbelvertalingen gebruiken naast de Hebreeuwse manuscripten ook de Septuagint als een brontekst.

De Septuagint - Wat staat erin?
De Septuagint bevat de algemeen aanvaarde 39 boeken van het gecanoniseerde Oude Testament en enkele apocriefe boeken. De term "Apocriefen" werd door de 5e-eeuwse Bijbelgeleerde Hiëronymus bedacht en slaat op een verzameling oude Joodse geschriften die werden geschreven in de periode tussen het laatste boek van de Joodse Bijbel (Maleachi) en de komst van Jezus Christus. De apocriefe boeken bevatten Judith, Tobit, Baruch, Sirach, de Wijsheid van Salomo, 1 Makkabeeën en 2 Makkabeeën, de twee boeken van Ezra, toevoegingen aan het boek Ester, toevoegingen aan het boek Daniël en het gebed van Manasse.

De Apocriefe boeken werden om historische en godsdienstige redenen in de Septuagint opgenomen, maar zijn door de Protestantse Christenen en de Orthodoxe Joden niet gecanoniseerd (men gelooft niet dat zij door God zijn ingegeven). De meeste hervormde leraren zullen erop wijzen dat de schrijvers van het Nieuwe Testament nooit uit de Apocriefe boeken citeerden en dat de Apocriefen nooit als een onderdeel van de gecanoniseerde Joodse geschriften werden beschouwd. Maar de Apocriefen zijn door de Rooms-katholieke Kerk en de Orthodoxe kerken wel in hun Bijbels opgenomen (behalve de boeken van Ezra en het gebed van Manasse).

Read De Septuagint Page 2 Now!